
DE GEESTELIJK VERZORGER REMY JACOBS
DE GEESTELIJK VERZORGER REMY JACOBS
Wat je nu kwetsbaar vertelt,
is morgen jouw sterkte voor de toekomst.
Wat je nu kwetsbaar vertelt,
is morgen jouw sterkte voor de toekomst.
Woorden doen ertoe. Zij vertellen jouw verhaal. Zij verbreken stilte en eenzaamheid. Woorden geven ruimte aan jou.
Ik neem de tijd, geef aandacht, luister.
opinie en inspiratie
opinie en inspiratie
gedachten over actualiteit en spiritualiteit
gedachten over actualiteit en spiritualiteit

Caspar Melchior Balthasar
Wijsheid en zegening
In de waan van de dag zoeken we naar wijze mensen en mensen die iets goeds te zeggen hebben. Mensen als Diederik Gommers, die met wijsheid en goede woorden velen weet te bereiken. We hebben mensen die zich niet laten afleiden door allerlei meningen, maar die de meningen serieus nemen en tegelijkertijd nuanceren. Dat zijn kenmerken van persoonlijk leiderschap.
Wijsheid is niet vanzelfsprekend maar groeit in mensen die ervaringen hebben opgebouwd. Die weten wanneer je nee moet zeggen en wanneer je ja moet zeggen, die weten wanneer je spreekt en wanneer je zwijgt. Omgaan met polariteiten heet dat.
Mensen die in hun jeugd tussen gecompliceerde ouders in hebben gezeten, die soms de rol van ouder kregen toebedeeld hebben soms het geluk wijze mensen te worden. Wanneer hun ziel niet te zeer verscheurd geraakt is tussen de loyaliteiten dan hebben zij het vermogen om spanningen uit te houden, te scannen en te interpreteren, om bij te stellen en vooruit te kijken, in te sluiten in plaats van uit te sluiten. Het Latijnse woord voor wijsheid is Sapientia. Dat komt van sapere dat "weten" betekent. De Latijnse uitdrukking sapere aude betekent: "durf te weten". Dat is precies een durf die sommige mensen bezitten.
De wijzen uit het Oosten waren in eerste instantie "zoekenden". Zij zochten naar weten. "Waar is de koning der Joden? Want wij hebben zijn Ster in het Oosten gezien en zijn hierheen gekomen om Hem te vinden". Waar de koning der Joden voor deze "heidense" oosterse wijzen voor stond is niet duidelijk: wellicht zochten zij naar hogere kennis, naar meer weten, naar heil, misschien naar verlossing. In elk geval waren zij zo nieuwsgierig dat zij op weg gingen en dat fenomeen Ster volgden. Sapere Aude!
Zij vonden Herodes die nauwelijks goede woorden kon vinden, slechts een wat huichelachtige wegwijzer die vooral beducht was zijn eigen macht te verliezen: het bracht hem ertoe kinderen te laten doden. Dat is wat onkundige, angstige macht durft en doet om het eigen hachje te redden. We zagen het toen, we zien het nu in onze tijd.
De Wijzen waren zo wijs dat zij de slechte woorden aanvoelden en langs een andere weg terugkeerden naar hun land, nadat zij Jezus gevonden hadden. Dat is wat wijzen soms doen: zij nemen ongebaande paden, kiezen voor andere wegen dan de gebruikelijke om iets nieuws te vinden en om slechte paden te vermijden.
Zij keken naar boven, maar werden geleid naar een kind, een mens, een familie. Wijsheid is niet zweverig, zij staat midden in de samenleving, en die samenleving heeft haar hard nodig in tijden van polarisatie en harde woorden. Wie voelt zich geroepen een wijze te worden die goed spreekt?
Caspar Melchior en Balthasar, het drietal vormt een mooi narratief dat de kracht van het menszijn onderstreept: de mens als "koninklijk", de mens als een "te eren" subject, en de mens als een sterfelijk wezen. In Jezus komen deze kwalificaties uitermate zuiver aan het licht. Hij wordt immers zoon genoemd van de Allerhoogste en als mens verschenen heeft hij zich niet willen vastklampen aan de gelijkheid met God.
Het anagram spreekt goede woorden: CMB Christus Mansionem Benedicat. Moge Christus dit huis (je woning, je werk, je hart, je gezin, je familie - daar waar jij verblijft - zegenen in 2021.

Foto door Michel Serpa via Pexels
Foto door Michel Serpa via Pexels
Voorspoedig Nieuwjaar
Grijpen we in het duister of ontvangen we licht?
2 januari 2021
Ik hou van oude woorden. Oude woorden hebben nog een binnenkant. Ze spreken soms iets uit wat meer is dan het woord of de lettercombinatie op zichzelf. Oude woorden zijn minder ééndimensionaal, vind ik. Zoals oude muziek ook in haar eenvoudige kracht diepte laat zien, zo ook oude woorden. Of zoals Miró in één van zijn laatste interviews zei: "Kunst is het tekenen van één lijn".
Op mijn kaarten schreef ik nog steeds: Voorspoedig Nieuwjaar. Voorspoed. Voor-spoed. Dat het leven voortgaat, met spoed. Of vanuit het Engels: God's Speed. Dat het op de snelheid of met de traagheid van God vooruit mag gaan.
Vooruitgaan. Het lijkt misschien vooruitgangsgeloof, maar dat is het voor mij niet. Het is meer dat de jaren ons met zijn allen vooruit stuwen in de tijd. Dat de tijd ons vooruit gaat. Misschien zijn wij slechts een stipje op de tijdlijn van de eeuwigheid en de tijdelijkheid: we lopen een tijdje mee, stappen in en stappen uit.
De kernvraag van 2021 is voor mij na 2020 of we onze voorspoed enkel van onszelf verwachten of dat we misschien iets van het wonder van de vrije overgave en de vrije zelfgave hervinden. Dat we onze krachten inzetten om de wereld in het klein en het groot aangenamer en liefdevoller te maken met wat we hebben ontvangen en dat meer samen.
In die kernvraag ligt een andere vraag besloten die we na 2020 en de pandemie mogen stellen: zullen we onszelf toestaan licht te ontvangen, of grijpen we in het duister? Zal de waarheid het winnen van de leugen? Zullen we onszelf toestaan de waarheid te herontdekken? Want waarheid is te vinden, is kenbaar. Waarheid immers datgene waar allen naar verlangen vanuit het innerlijk. Als dat zo is, als die heimwee naar waarheid en het licht van de waarheid bestaat, dan kunnen we haar opnieuw ontdekken in al haar rijkdom en veelvoudigheid. Zij is één in veelvoud. Groter dan onze gedachten, lichter dan onze duisternis, meer waar dan enkelvoudige feitjes. Het gaat erom wat je gelooft maar als geloof niet helpt om lief te hebben, elkaar te begrijpen en te verstaan, vrede te bewerken, dan is geloof nutteloos en wordt ook de hoop op een voorspoediger toekomst ingewikkelder. Geloof in een voorspoediger toekomst veronderstelt dat wij de werkelijkheid in het licht van ons gezonde verstand aannemen en die werkelijkheid in het licht plaatsen: anders grijpen we in het duister.

Wees niet bang!
6 oktober
Het klinkt als een bevel:
“Wees niet bang!”
Maar vandaag voel ik mij bang.
bang om geraakt te worden
door die onzichtbare ziekte
die over de wereld rondgaat.
Bang om anderen te besmetten
wanneer ik mogelijk ergens het virus
heb opgelopen of gekregen.
Ik voel me bang als ik straks
verantwoordelijk ben voor de ziekte
wie weet het overlijden van een ander.
Ik voel me bang voor mezelf.
bang voor mijn medemens
die naast me loopt, misschien net
te weinig afstand houdt bij AH of PLUS.
Moet ik iets zeggen, vragen?
Lontjes zijn kort, dus zwijg ik maar.
Ik ben bang geworden.
Ik was het niet.
Mag ik bang zijn?
Mag ik als ik bang ben,
dan even bij jou schuilen,
onderdak vinden?
Ik voel me als een kind,
bang voor het onweer,
waarvan ik nu weet
dat het mij bijna niet kan raken.
Maar er is geen moeder die mij troost,
geen vader die mij een schouderklop geeft.
Mijn vrienden houden afstand
we zien elkaar nauwelijks.
De buren stappen een stap terug
alsof we al ziek zijn.
Ik voel me soms geen mens meer
meld me af uit angst.
Anderhalve meter lijkt soms niet genoeg,
mondkapjes helpen niet altijd;
Handenwassen lijkt een panacee
virussen was je niet zo makkelijk weg
met antibacterieel: het is beter dan niets,
elk klein beetje helpt.
Maar vandaag ben ik bang
ik zeg het ook, ik weerhoud me niet.
Ik probeer te luisteren naar die
eeuwenoude levende Stem die zegt:
Wees niet bang! Probeer te vertrouwen
niet te panikeren, ik adem: in en uit….
© LabyrinthLyrics 2020, Remy Jacobs

Mondkapjes zinvol?
28 september 2020
Ik was dit weekend op een conferentie. De eerste wat grotere conferentie sinds de mogelijkheden verruimd werden. Tijdens deze conferentie was alles “corona-proof” geregeld. Maar ik heb gemerkt hoe moeilijk het is mezelf aan de anderhalve meter te houden, of zelfs mijn gedrag aan te passen. Ik moest enkele keren gecorrigeerd worden. En een meter, anderhalve meter of twee meter is echt wel een verschil voor een gesprek of een ontmoeting.
We doen veel dingen onbewust. Het heeft niets te maken met onwil of zelfs maar met schuld. Als mensen trekken we naar elkaar toe, omdat we ons in een groep veelal veiliger voelen dan alleen. Een ontmoeting zonder dicht bij te zijn geeft de indruk van afstandelijkheid.
De paradox van de coronacrisis leert ons echter dat afstand verlangen schept en dat afstand ook nabijheid kan betekenen, zelfs nog dieper dan we eerst misschien dachten. Want het verlangen naar de ander kan je nog meer met die ander verbinden. Daardoor wordt de afstand een reden voor het verlangen om te verlangen. En daaruit wordt hoop geboren. De hoop dat dingen kunnen veranderen, ja dat wijzelf ook kunnen veranderen of ons op zijn minst kunnen aanpassen.
Jaren geleden zocht ik op het verzoek van haar ouders als pastoraal stagiaire een jonge vrouw van 24 op in het ziekenhuis van Maastricht. Zij had leukemie en haar vader dacht dat de communie (het heilige brood) haar mentaal zou kunnen ondersteunen. De jonge vrouw lag in quarantaine achter een scherm om haar bed. Want de medische behandeling stond niet toe dat ik dichterbij kwam. De communie was dus niet meteen mogelijk. Toen ik haar de eerste keer bezocht werd ik overweldigd door haar woede over de ziekte. Zij was woedend, verdrietig, opstandig. Terecht. Want het zal je maar gebeuren.
Ik bleef op afstand, zowel verplicht door het scherm, als in mijn reactie. Ik bleef stil. Zij riep om God. Maar ik was God niet. Ik kon haar situatie niet veranderen, maar ik kon er wel voor haar zijn en een week later bracht ik haar – inmiddels verlost van het scherm – de communie die zij wel wilde ontvangen. Dit gebeurde daarna vrijwel wekelijks. We zaten soms alleen maar bij elkaar op een afstandje. Ik luisterde, probeerde ruimte te maken voor haar verhaal, haar gevoelens, haar onmacht, haar dromen en haar hoop. Maar je moet zelf op afstand blijven. Daarmee bedoel ik: afstand houden is ook ruimte scheppen voor een ander. Het kan een bescherming zijn voor jezelf, maar vooral voor een ander. Een jaar later kwam zij op mijn diakenwijding, met haar droom als cadeau voor mij: een wereldbol als symbool voor haar verlangen naar Australië te kunnen gaan. Helaas heeft zij die droom niet kunnen waarmaken, maar de hoop was niet weg: zij maakte een andere reis.
Een zelfde voorbeeld zien we op de autoweg. Wanneer we met zijn allen harder en harder rijden en dichter op elkaar ontstaat steeds minder ruimte, de doorstroming stokt en er ontstaan lange files. Terwijl we, wanneer we elkaar de ruimte geven, misschien iets langzamer rijden, het tempo vertragen, de duur van een rit verkort kan worden. Om sneller bij van A naar B te komen moet je soms vertragen, inhouden en ruimte geven. De duur verkort door tempo te vertragen en ruimte te creëren. Het is een paradox, want we willen met zijn allen altijd weer sneller. Ons gedrag verandert ook maar langzaam, tenzij we het samen met elkaar doen.
Ik denk dat dit ook de zin is van mondkapjes. Of om het even welke maatregel die ons even in afstand van elkaar zet. Wanneer we afstand houden omwille van de ander en omwille van onszelf, zien we elkaar beter, kunnen we misschien zelfs nog sterker verbonden raken en op een bepaalde manier zelfs beter met elkaar communiceren dan wanneer we hutje mutje op elkaar zitten.
Ik snap best dat we niet terug willen naar een volledige afsluiting van verpleeg- en verzorgingshuizen. Ik begrijp ook heel goed dat de eenzaamheid en het isolement kunnen toenemen wanneer ouderen lange tijd alleen moeten blijven. Dat willen we allemaal niet. Maar het opzetten van een mondkapje kan juist helpen om te voorkomen dat dit nog eens moet gebeuren.
Het creëert een bepaalde mate van afstand die je min of meer beschermt om een ander te beschermen tegen een besmetting. De anderhalve meter kan alleen maar tijdelijk zijn, wanneer we in staat zijn te zien waarom we het doen en met welk verlangen we het doen. Het verlangen is namelijk het verlangen naar een hernieuwde ontmoeting, vrij van corona, vrij van deze ziekte.
We kunnen niet alles voorkomen in het leven. Ziekte, tegenslag, lijden en dood: het is ongetwijfeld een onderdeel van ons menselijk bestaan. Maar we hoeven het niet – wanneer we echt om elkaar geven – op te zoeken. We moeten nu een tijdje voorzichtig met elkaar omgaan.
Misschien is dit nog van grotere betekenis dan het mondkapje of de anderhalve meter. Dat we ons bewust worden, of opnieuw bewust worden, dat we allemaal kwetsbare mensen zijn. Dat we elkaar hard nodig hebben om een goed en mooi leven te leiden en dat we voorzichtig moeten omgaan met elkaars leven.
Zal het oude “normaal” terugkeren? Ik weet het niet. Was het oude “normaal” wel zo normaal? Of brengt deze crisis iets in ons teweeg dat ons dichter bij elkaar brengt? Misschien brengt het ons een nieuwe diepte: dat afstand verlangen kan scheppen en ruimte tussen elkaar dichterbij brengt, misschien wel sneller dan verwacht.

Voorzichtig zijn
10 september 2020
Breek de dag, tik een eitje! Het was een mooie reclameslogan die de eierboeren geen windeieren zal hebben gelegd. Maar wie iets kwetsbaars zomaar breekt handelt eigenlijk niet voorzichtig. Voorzichtigheid is een deugd die we niet meer zo kennen in onze tijd. Misschien vergis ik me, maar zijn we niet als gemeenschap steeds harder aan het worden. We kunnen nauwelijks meer wachten, hebben weinig woorden nodig om iets te zeggen of om tot een oordeel te komen over anderen, veel mensen hebben al snel een kort lontje, zowel in de "grote"politiek als in het "kleine" leven. Misschien komt het door Corona, maar de steekincidenten lijken aan de orde van de dag. Politieke vijanden worden neergesabeld, weggemaaid, vergiftigd, voor een rechtbank neergezet of tot aftreden gedwongen. Alsof het nodig is om mensen met wie je van mening verschilt meteen symbolisch of letterlijk neer te steken. Een ruzie wordt niet langer in der minne bijgelegd. Woorden worden slagwapens en wie niet hoort moet maar voelen: dan is een figuurlijke hamer of een fysiek mes snel bij de hand. De kunst van de voorzichtigheid lijkt niet meer in beeld. Door snelle woorden, harde oordelen komt de kwetsbaarheid en breekbaarheid van mensen dichterbij. Een onbedachtzaam woord, een ondoordachte blik of handeling kan worden tot de hamer die het eitje verbrijzelt. Weg mooie dag, weg mooie mens, weg liefde die een menselijke ontmoeting zou kunnen worden. De liefde kennen we soms nog maar matig...
Het is de kunst je woorden voorzichtig te kiezen en voorzichtig te handelen, zodat de ander en jezelf, ja ook onze wereld heel blijft.

Wat zie je als je kijkt ?
Wat zie je als je kijkt ?
9 september 2020
Ik weet niet hoe je naar de foto hiernaast kijkt, maar misschien heb je meteen een mening of een oordeel in je hoofd. Ik wil niet veronderstellen dat je dat hebt, maar het kan zijn. Wat zie je als je kijkt naar deze foto? Wie zie je? De foto vertelt als zodanig een verhaal, maar wie deze persoon is en wat zij wil vertellen weten we niet. We weten ook niet wat de fotograaf precies wil zeggen met het beeld. Het kan van alles zijn.
De psychologie leert dat wij in de eerste paar seconden van een ontmoeting al een beeld en een oordeel creëren bij een persoon die we tegenkomen. Door dit eerste oordeel kan een persoon bij ons antipathie of sympathie oproepen, nog voordat we het contact eigenlijk aan zijn gegaan. Hoe moeilijk is het soms om onbevooroordeeld een mens te ontmoeten en te luisteren naar diens verhaal.
Wat zou deze vrouw mij vertellen? Of wat wil ze zeggen? De buitenkant zegt niet altijd iets over de binnenkant. Ik vraag mensen heel regelmatig naar de betekenis van hun tattoos. Ze vertellen dan een verhaal over de betekenis of over de reden waarom zij deze afbeelding op hun lichaam hebben laten plaatsen. Het is niet altijd alleen maar versiering, maar vaak een teken van verbondenheid, herinnering, liefde of verdriet. Soms zijn de tekeningen ook wel eens afstotend. Tenminste, zo komen zij op mij over. Waarom zou een mens afstotende tattoos laten plaatsen? Wat zou een reden kunnen zijn? Ik moet er naar vragen wil ik het te weten komen. De buitenkant zegt niet altijd alles over de binnenkant. Wat mij afstoot kan soms een reden zijn om door te vragen. De werkelijkheid is altijd groter dan mijn oordeel, mijn antipathie of sympathie.
Het zou zo mooi en goed zijn niet alleen helder te kijken maar ook helder te zien, en dat laatste bedoel ik niet astrologisch of esoterisch. Soms zien mensen die van buiten niet uitzien naar mijn oordeel, veel helderder van binnen dan ik het ooit zou kunnen. De ziel kan zich vertonen in een getekende werkelijkheid.

contact, werk, stilte, ruimte
contact, werk, stilte, ruimte
2 september 2020
De coronatijd maakt veel mensen nog meer ervan bewust hoe belangrijk praten en sociaal contact is. Wie elke dag, al maanden lang, alleen thuis werkt, op een plek die toch niet helemaal ideaal is, kan soms tegen de muur op lopen. De stilte, het niet fysiek kunnen sparren kan je soms in verwarring brengen, eenzaam maken, en je doen twijfelen aan de kwaliteit van je werk. Alles wordt heel functioneel. Hoewel werk belangrijk is lijkt het me nog belangrijker dat werk bijdraagt aan je menselijke ontplooiing en ontwikkeling. Werk zou je voldoening moeten geven: en dit laatste gebeurt meestal doordat je beseft dat je iets bijdraagt aan een groter geheel: het contact met je collega's, met name in de ontmoeting, helpt daarbij: wanneer dat ontbreekt kun je soms vragen krijgen die roepen om een nieuw antwoord, een nieuwe richting. Wanneer je dan een praatje kunt maken dat even verdieping biedt, dat je ziel lucht geeft, dan kun je weer verder. De geestelijke verzorging is ook gericht op dat gesprek bij een kop koffie of tijdens een wandeling. Het is een ontmoeting om jou verder te helpen, om ruimte te geven aan jouw verhaal. In alle veiligheid en vertrouwelijkheid mag en kan je je kwetsbaarheid laten zien, zonder negatieve beoordeling. Ik wens je een mooie dag! #stilte #werk #contact #sociaal #kwetsbaarheid #geestelijkeverzorging

Hoera! Een eigen website
Hoera! Een eigen website
1 september 2020
Welkom op mijn website. Ik ben Remy. Praten over wat je bezig houdt is één van de meest belangrijke dingen om zin in het leven te houden. Weten dat mensen naar je luisteren, je aandacht schenken en je verhaal erkennen en serieus nemen, zorgt ervoor dat je je als mens gewaardeerd en geaccepteerd voelt. Als je zin in het leven hebt en houdt draagt het bij aan je geluk.
Ik baseer mijn luisteren en mijn aandacht op vier kernwaarden: integriteit, wijsheid, dienen, vriendschap. Deze waarden zij voor mij van belang om het professionele contact eerlijk te laten verlopen met respect voor elkaar en met invoelingsvermogen. Ik probeer het beste van mijn kennis en kunde in te zetten om jou de mogelijkheid te geven je eigen weg en werkelijkheid beter te laten begrijpen en erkennen. Ik ben vriendschappelijk in het contact, maar respecteer ook de afstand die nu eenmaal noodzakelijk is voor een goed functionerend gesprek dat jou moet helpen om jezelf en je vraag beter te verstaan.
Mijn levenservaring, mijn filosofische, psychologische en levensbeschouwelijke kennis zet ik graag ten dienste van jou in.